Djaj të lumtur
SHISHJA E QUMËSHTIT
Radhët për të blerë shishen e qumështit, pra një shishe dhe aspak më shumë, nisnin në orën 12.00 të natës.
Qyteti përfshihej prej një lëvizjeje të çuditshme; njerëz të moshave të ndryshme, duke pëshpëritur e psherëtirë, shtyheshin në drejtime të ndryshme. Dilnin nga një rruginë dhe hynin në një tjetër. I bënin shenjë njëri-tjetrit dhe përsëri shpërndaheshin. Të gjithë mbanin ndër duar gjysma tullash, gurë apo copa dërrasash, shenja këto që do të vendoseshin, lumturisht, sa më pranë kreut të radhëve për të blerë shishen e qumështit, radhë që zinte fill te dera e dyqanit e gjarpëronte s’dihej deri ku. Zënia e radhës sa më afër kreut, ishte puna më e çmuar që mund të bëje përgjatë natës. Kjo do të ishte mundësia që do të siguronte për t’u shpërblyer me shishen e qumështit, përndryshe, i laje duart, edhe nëse qumështin ta kërkonte plaku, fëmija apo i sëmuri, s’kishte kurrfarë rëndësie. Radha ishte e pashpirt, ishte arrogante, ishte përçmuese. Qytetarët e dinin fort mirë këtë, prandaj vraponin e vraponin.
Vinte mëngjesi. Vinte ora e ankthit, ora e fitores ose e humbjes: hapja e shitores së bulmetit. Ndërkaq, qytetarët nisnin vrapimin e dytë, veç jo me shenjat: tullat, gurët e drurët, por me shishet bosh të qumështit. Gjithnjë, shpresëplotë se shishen bosh do ta këmbenin me shishen plot. Përpara bulmetoreve grumbulli i njerëzve ishte i madh dhe acarues. Ai grumbull kujtonte rastet e rralla, kur nëpër kinematë e qytetit shfaqej ndonjë film italian plot këngë, dashuri dhe lot. Qytetarët shtyheshin, bërtisnin. Bulmetorja nuk jepej. Bulmetorja!!!
Ajo vetëm emrin kishte bulmetore, emrin në tabelë dhe krahas një parullë ku himnizohej reforma e tufëzimit që, me gjasë, shumë shpejt fshati do të bëhej si qyteti! Në raftet e saj kishte vetëm kavanoza me speca, me presh, me domate dhe rrallë, tepër rrallë, me turshi. Shpesh e më shpesh qyteti shëmbëllente me një makinë gjigande të lënë jashtë përkujdesjes, jashtë trajtimit, pa grasatuar e vajisur e që dita ditës do të mbulohej prej ndryshkut. Leon Labinoti kujtoi atë kohë, që mbi të gjitha e lidhte një kujtim i hidhur, e lidhte vdekja e së ëmës, prandaj dhe e urrente deri në neveri.
Pati qenë sëmurë dy javë rresht. Një infeksion bajamesh e kishte shtrirë që prej dy javësh. Nuk fliste dot, por më e keqja, nuk ushqehej. Një gotë qumësht dhe dy biskota. Kaq, vetëm kaq. E ëma e tij, plakë mbi të 70-at rropatej tërë natën e natës për të fituar shishen e vetme të qumështit. Por një ditë ajo zuri edhe vetë shtratin. Të gjitha sëmundjet i kishte e gjora, por i përballonte, veç tensionit nuk ia dilte dot. Leoni iu lut të mos bënte si netët e tjera.
- Në djall shkoftë ajo gotë qumësht! Të lutem, nënë të lutem, mos u mundo! Ti je vetë krejt pa fuqi.
Ajo i premtoi se ashtu do të bënte, por jo, jo. Bëri atë që kishte bërë vite radhazi. Ishte në krye të radhës. Nuk mund, nuk duhej ta humbte shansin. Çalë-çalë, duke u mbështetur herë këtu dhe herë atje, kishte mbërritur te shitorja. Filloi shpërndarja e shisheve të qumështit. Ajo radhë e mallkuar e shpërbleu. E shpërbleu paq. Plaka mbërtheu dhe mbështeti pranë gjoksit të vet si të kishte nipin a mbesën, shishen e qumështit. Mundi të dalë, t’i shpëtojë radhës së egërsuar. E shtynë, e përplasën, para dhe prapa, djathtas dhe majtas por së fundi, mori atë pak frymë lirisht. Ç’rëndësi kishin vuajtjet! Shishja e qumështit ende shtrëngohej fort. Mori rrugën e kthimit. Ah, ai kthim! Tek këndi, mu aty ku zinte fill kthesa për në shtëpinë e vet, plaka e urtë, për fat të saj mund të mbështetej pas murit por një çast, se më pas rrëshkiti si me qenë gjethe. Ra përtokë. Kalimtarë të ndryshëm gati sa nuk e shkelën. Por me të zbardhur ata që kalonin aty pranë, u tmerruan. Veçmas njerëzit e lagjes së saj, që ia njihnin urtësinë dhe mirësinë, dhanë alarmin. Çdo ndihmë nuk vlente. Ashtu, e mbetur pas murit dhe me shishen e qumështit në prehër, të kujtonte dikë nga figurat biblike.
...E gjithë kjo histori, Leon Labinotit iu kujtua atë ditë kur doli nga shtëpia e Veronika Stefit. Veronika ishte një lëneshë nga qejfi, nga hunda siç krenohej. Nuk ishte e prerë për jetë bashkëshortore. Fëmijët, shtrati, vuajtjet. Të zë tmerri kur e mendon atë lloj jete. Ishte për jetën e lirë. Këtë pohim e bënte me zë të lartë. Nuk i urrente meshkujt, përkundrazi, i donte dhe në shtrat nuk kursente gjë për ta. Po i kapte të 30-at, por ishte plot rini, e freskët, e ëmbël dhe mjeshtre në punë të dashurisë. Ajo e ftonte Leonin 2-3 herë në javë. Nuk ishte vetëm dëshira për të bërë dashuri me të, por edhe interesi, pasi ai, deri dhe shpërblim në lekë e dhuratë, nuk kishte kursyer për vajzën.
Ndoshta Veronika siç ftonte Leonin, mund të ftonte edhe dikë tjetër?! Kjo atij pak i interesonte. Ai e falënderonte Veronika Stefin që, edhe pse ishte njëzet vjet më e re, nuk e refuzonte. Atë ditë i kaluan dy-tri orë në shtrat, mund të vazhdonin edhe më tej, por një telefonatë ua ndërpreu kënaqësinë. Leonin e kërkonin në institucionin ku punonte. Ai u ngrit, shkoi me të shpejtë në banjë. Donte të lahej, por nuk kishte pikë ujë. Dushi jo dhe jo, por dhe asnjë bidon të zakontë nuk të zinte syri. I bëri shenjë Veronikës që ende shtrihej e shtriqej krejt lakuriq. Ajo e drejtoi për nga frigoriferi, por as aty nuk kishte asnjë enë me ujë.
- Është një shishe qumështi, - i tha ajo, - merre, merre!
Ai s’po guxonte. Atëherë Veronika u ngrit vetë. Shkoi te frigoriferi, mori shishen e qumështit dhe e ftoi Leonin t’i shkonte pas. Në banjë, lau mirë e mirë seksin e vet dhe, pastaj po atë veprim, plot kënaqësi, bëri edhe ndaj seksit të atij...
...Dy ditë më vonë Veronika Stefi i përsëriti ftesën e zakonshme.
- A ka ujë? – e pyeti ai në telefon.
Veronika, sepse hezitoi një çast, pastaj ia dha një të qeshure, sikur të kishte dëgjuar shakanë më të bukur të botës.
